Rozdział 3
Nadal niedziela 21 lipca 2012 około 5 rano
Isabel weszła do mojego pokoju patrząc zaskoczona na wściekłego Stefana.
Wyglądała jak zawsze pięknie jakby dopiero co wróciła z pokazu mody ,a
nie wstała z łóżka. Ciemnozielony strój nocnego łowcy ,wysokie buty
,ciemne włosy związane z tyłu we francuski kok prezentowały się
świetnie. Wokół przegubu lewej dłoni opleciony był bicz z elektrum
,skuteczna broń w walce z demonami . Odkąd pamiętałam Isabel nigdy się z
nim nie rozstawała. Moja przyjaciółka miała jednak jedną zasadniczą
wadę -wścibstwo. Potrafiła godzinami męczyć ludzi dopóki nie uzyskała
cennej dla siebie informacji. Jace zawsze żartował ,że jest lepiej
poinformowana niż E! znana na całym świecie amerykańska stacja
telewizyjna zbierająca plotki z życia gwiazd show-biznesu. Nie miałam
ochoty na zwierzenia musiałam poukładać to sobie w głowie i porządnie
przemyśleć. To brzmiało absurdalnie "Wiesz co? Mojemu szwagrowi odbiło i
zdał sobie nagle sprawę z tego ,że mnie kocha? " to miałam jej
powiedzieć? Nie wydaje mi się ,że w to uwierzy.
-Później muszę ochłonąć powiedziałam widząc jej natarczywe spojrzenie.
Ku mojemu zdziwieniu Izzy kiwnęła głową i przystąpiła do wybierania mi
odpowiedniego stroju. Padło na błękitną dość odważną , błękitną sukienkę
od Armaniego z wycięciem na plecach prezent sprawiony mi przez Damona
na urodziny oraz złote sandałki od Gucciego. Zabawne ,że też nawet
ciuchy mi o nim przypominały. Ale Damon twierdził ,że jego kicia musi
pięknie wyglądać ,więc jako znający się na modzie rodowity Włoch lubił
czasem kupić mi coś ładnego. Kiedy już włożyłam strój i rozczesałam
włosy pozostawiając je rozpuszczone zeszłam wraz z Isabel po spiralnie
skręconych schodach do obszernej jadalni w której zebrała się Rada.
Zaskoczył mnie wybór tego miejsca zazwyczaj bowiem takie spotkania
odbywały się w Sali Anioła mieszczącej się dwa piętra wyżej. To
pomieszczenie jak i cały Instytut było urządzone bardzo gustownie,
Beżowe ściany zdobiły miecze. Pośrodku mozaikowej posadzki stał ogromny
stół z drewna wiśniowego ,a wokół niego pasujące kolorem i obite
czerwonym aksamitem krzesła z wysokim oparciem. Zauważyłam ,że jest ich
trzynaście ,co nie było normalne ponieważ Rada liczyła dwunastu członków
.Ostatnie rozmowy ucichły tuż po naszym wejściu. Centralne miejsce przy
stole zajmował mój ojciec Valentine. Wyglądał wręcz olśniewająco .
Czarno-srebrny strój nocnego łowcy i czarna zapinana pod szyją peleryna
dodawały powagi jego szlachetnym rysom i szarym oczom. Jasne włosy
,które po nim odziedziczyłam opadały falą na ramiona.
-Córeczko pięknie dziś wyglądasz zaczął z promiennym uśmiechem ,kiedy
zajęłam miejsce obok Erica ,wampira wywodzącego się ze Szwecji
,przywódcy klanu z Chicago. Wiedziałam ,że powinnam zasiąść po prawej
ręce ojca jako jego następczyni i dziedziczka ,jednak z rozmysłem
złamałam tę zasadę.
-Nie pieprz i mów czego chcesz ,nie mam całego dnia. Powiedziałam ostro
,a wszystkie spojrzenia zwróciły się na mnie. Nigdy się tak do niego nie
odezwałam ,zawsze słychać było w moim głosie strach i jakiś niechętny
szacunek. Miałam wrażenie ,że po odejściu Damona zniknęła ta część mnie
,którą kochał. Ta dobra ,wrażliwa Sara. Teraz zamknęłam serce i stałam
się zimna dla własnego bezpieczeństwa.
-Cięty język kochanie. odrzekł słodkim tonem nie spuszczając wzroku z mojej twarzy.
-Wydaj nam Damona i oddaj Marco na nasze wychowanie a wtedy dostaniesz
to co Ci się należy zostaniesz dziedziczką rodu Morgensternów i będziesz
miała decydujący głos w Radzie.
Przez chwilę milczałam zastanawiając się czy mój ryzykowny pomysł
wypali. Jeśli tak uzyskam wpływ na decyzje tak łowców jak i wampirów ,a
ponadto chroniłabym ukochanego. Chyba warto zaryzykować. Przekazałam
swój plan Ericowi za pomocą telepatii ,a ten popatrzył na mnie z
błyskiem w oku i kiwnął głową. Skoro ja dałam się nabbrać na podstęp z
fałszywym Damonem to dlaczego z nimi miałoby byź unaczej?
-Zgadzam się powiedziałam poważnie patrząc po zebranych. Rozległy się
szepty i pomruki zdziwienia. Uciszyłam je gestem i podniosłam głos tak
,by wszyscy mnie usłyszeli.
-Ale chcę gwarancji. Żądam spisania paktu i przysięgi krwi. Po tych słowach wstałam i skierowałam się ku drzwiom.
Nie uszłam daleko ,gdy za moimi plecami rozległy się kroki. Nie musiałam się odwracać ,by wiedzieć ,że to Stefan.
-Czyś Ty oszalała? Wysyczał zrównując się ze mną. Cała jego postawa emanowała furią ,którą ledwie powstrzymywał.
-Wiem co robię ,nie wtrącaj się odparłam ze stoickim spokojem nie przerywając marszu.
-Damon nigdy nie pozwoliłby na coś takiego! Wybuchnął wreszcie. Nigdy nie chciałby ,żeby...
Zatrzymałam się raptownie. Miałam ochotę go uderzyć.
-Nie waż się mi mówić co zrobiłby Damon!! W ogóle go nie znasz!-
krzyknęłam i wybiegłam z budynku prosto w zamieć. Byłam wściekła
,chciało mi się krzyczeć i płakać jednocześnie.
Próbowałam skontaktować się z Damonem mentalnie powtarzając w myślach
"Damon kochanie daj mi znak ,że jesteś bezpieczny gdziekolwiek teraz
jesteś"...
(...)
Tymczasem na obrzeżach Bergen w pewnej starej i zapomnianej przez Boga
gospodzie o nazwie "Pod białym kłem" spotkała się trójka wampirów.
Jednym z nich był ten podszywający się wcześniej pod Damona ,który tak
naprawdę miał na imię Luigi. Towarzyszyło mu dwoje pobratymców . Piękna
rudowłosa kobieta o zielonych oczach imieniem Mojra i wysoki szatyn
,którego włosy od czasu do czasu przetykały blond refleksy ,o
zuelono-błękitnym spojrzeniu zwany Nathanielem.
-Jesteś pewien ,że Cię nie poznała? Odezwała się z przestrachem Mojra patrząc na Luigiego
-Nie poznała na pewno ,za bardzo się cieszyła spotkaniem z Damonem. Odrzekł spokojnie
-A więc wszystko zgodnie z planem podsumował Nathaniel. To dobrze nie
potrzebujemy komplikacji . Musimy sprowadzić Sarę i Marco przed oblicze
Keenana i Beiry tak szybko jak to tylko możliwe.
-Odwiedzę ją jeszcze dziś wieczorem... A tak swoją drogą ten Salvatore
ma bardzo dobry gust ,jeśli chodzi o kobiety... powiedział zamyślony
Włoch uśmiechając się z mściwą satysfakcją....
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz