Bring me to life-part I

Sara :
Od felernego spotkania Rady minęły już trzy dni ,a ja nadal nie mogłam dojść do siebie. Czułam się dziwnie. Walczyłam od zawsze i taka sytuacja nie była mi obca. Walka była niejako wpisana w życie Nocnego łowcy. Nie raz odbierałam życie. Demonom ,łowcom wampirom. Wydawało mi się ,że już się na to uodporniłam.Cóż, nie mogłam się bardziej mylić. Dorosłe życie dostarczyło trudnych wyborów z których jeden był oczywisty-Damon. Kochałam go jak nikogo na świecie. On i dzieci były całym moim życiem. Nie wyobrażałam sobie by nagle mogło mnie przy nich zabraknąć. Chciałam zostać z mężem już na zawsze ,na wieczność. W końcu tak sobie przysięgaliśmy. Marzyłam ,że zobaczę jak dorastają moje pociechy z których byłam bardzo dumna. Mieliśmy z ukochanym tyle wspólnych planów ,marzeń. A teraz ,przez czyjeś pragnienie władzy i intrygi mogłam wcale tego nie doczekać. Jedyną rzeczą o którą byłam paradoksalnie spokojna były moje dzieci. Mój mąż był świetnym ojcem i wiedziałam ,że sobie poradzi z ich wychowaniem. Właściwie odkąd Stephen rzucił mi wyzwanie zaczęłam rozmyślać o rzeczach ,które dotąd wydawały mi się oczywiste. Czy gdyby coś mi się stało moje miejsce u boku Damona zajęłaby inna kobieta? Jaka by była? Czy Damon mówiłby do niej tak jak do mnie? Cholera. To myślenie mi chyba szkodziło. Zdałam sobie sprawę z tego ,że nadal byłam młoda ,chciałam cieszyć się życiem i być zwyczajnie szczęśliwa. To chyba nie było takie złe?
-Kiciu za dużo w Tobie pesymizmu usłyszałam cichy ,łagodny głos tuż przy prawym uchu ,a zaraz potem poczułam wargi Damona na swojej szyi Spojrzał mi w oczy przez ramię ,a ja jak zawsze poczułam miły ucisk w podbrzuszu. Zawsze tak się czułam ,gdy mąż był blisko. Zupełnie jak nastolatka. Od kilku dni oboje staraliśmy się spędzać ze sobą czas okazując sobie wzajemną czułość i miłość. Tak było i tym razem. Mój mężczyzna ujął delikatnie moją dłoń i okręcił krzesło na którym uprzednio siedziałam. Postawił mnie na miękkim ,białym dywanie i obdarzył czułym pocałunkiem.
-Kocham Cię Saro. Wyszeptał muskając nosem zagłębienie mojej szyi.
-A ja kocham Ciebie Damonie zamruczałam w odpowiedzi uśmiechając się do niego.
 Przez dłuższą chwilę nic nie mówiliśmy ,wtuleni w siebie i wsłuchani w bicie naszych serc.
 Dla mnie ta chwila mogła trwać bez końca. Wpadły nasze dwa szkraby. Właściwie zjawił się Marco za młodszą siostrą na rękach. Słodko razem wyglądali.
-Mamo... pójdziemy razem na spacer? Spytał cicho jakby się bał ,że nam przeszkodził w czymś ważnym. Uśmiechnęliśmy się oboje i spojrzeliśmy na siebie.
-Świetny pomysł odezwałam się klękając przy synku i patrząc mu w oczy. Jego ojciec stanął za mną i położył mi dłoń na ramieniu.
-Pójdę przebrać Sol zaoferował ,a ja kiwnęłam głową. Wzięłam swój płaszcz i pozwoliłam by mąż narzucił mi go na ramiona.
Marco tymczasem patrzył na mnie w skupieniu i zanim zdążyłam zareagować przytulił się do mnie mocno. Ucałowałam syna obejmując go ramionami i obdarzyłam go czułym uśmiechem
Damon wrócił chwilę później z córeczką ,patrzącą na nas ciekawie fiołkowymi oczkami. Moja mała księżniczka dorastała ,a ja z dnia na dzień widziałam jak jest niezwykła. I ja mam się poddać? No way -jak to Damon mówi.
-To co? Rodzina Salvatore podbija miasto? Unosi brew ,a Marco i ja wybuchamy śmiechem. Śmiejemy się opętańczo ,aż ciekną nam łzy ,a mój mąż gapi się na nas jak na wariatów. Śmiech bywa zaraźliwy i chwilę później naszą wesołość było słychać w całym domu.
****
-Marco bo zaraz upadniesz .Pokręciłam głową rozbawiona .
Mój syn wreszcie miał normalną zabawę i teraz ciągał nas po wszystkich możliwych karuzelach.
-Kiciu patrz tu. Damon macha do mnie ze strzelnicy na której wygrywa się pluszaki.
-Dziesięć odpowiadam tak dla żartu ,a on unosi brew i pyta
-To challange ,Kiciu? Zamiast odpowiadać puszczam oko.
Gdybym była mądra wiedziałabym ,że Damon coś kombinuje. Oznajmił mi bowiem ,że jeśli wygra pójdziemy na kolejkę górską. O jasny gwint.
Jakieś pół godziny minęło ,a ja wyglądam jak po chorobie morskiej.
Damon i nasz syn mają ze mnie niezły ubaw.
-Saro ,gdybym wiedział jak zareagujesz wezwałbym paparazzi i ambulans i byłabyś sławna jak Justin Bieber. Zadrwił ,zarabiając ode mnie sójkę w bok ,ale nadal krztusił się ze śmiechu.
Już miałam się odciąć ,ale ujrzałam samochód Stefana i już wiedziałam ,że jest z nami źle.
-Oho... Wracamy.... Mruknęłam zrezygnowana i spytałam szwagra
-Co tym razem? Spytał wkurzony Damon.
-Pojedynek przełożony... na teraz.
WTF? Zastanawialiśmy się oboje ,pędząc autostradą I -20
***
-To jest proste mówił piękny zielonooki mężczyzna o rozwichrzonej ciemnej fryzurze ,odziany w czerń.
-Obyś mnie nie zawiódł Dylanie. Odrzekł łowca ściskając mu dłoń.
-Mając ich dzieci będziemy mieli wszystko. Oświadczył z mściwą satysfakcją w głosie
_____________
Kochani witam  i przepraszam za długą przerwę. Sprawy rodzinne i sesja robią swoje.
Chciałam wam polecić pewnego bloga. Znajdzie tam mnóstwo porad i ciekawostek ,a oto adres : http://the-lejdiss-five.blogspot.com:
Pozdrawiam i do napisania ;****